Artikel 28 – Staten zorgen voor onderhoud vaarwater – van de Akte van Mannheim zegt :
De Hoge Verdragsluitende Partijen verbinden zich om evenals vroeger, ieder voor zijn gebied, de bestaande jaagpaden alsmede het vaarwater in behoorlijke staat te brengen en te onderhouden.
Dit artikel is zo duidelijk als glas en komt nauwelijks voor interpretatieverschillen in aanmerking.
Het vaarwater in behoorlijke staat houden is dus een aangegane verplichting.
Stremmingen dienen dus door de staat op welks grondgebied zij zich voordoen te worden geëlimineerd.
In behoorlijke staat brengen en onderhouden.
Dat de eliminatie enige tijd in beslag neemt is onontkoombaar. Echter het gegeven dat er onvoldoende materiaal snel ter plaatse kan zijn, is een duidelijk verzuim en in strijd met de Akte.
De Rijn werd al in 1868 als zo’n belangrijke verkeersader gezien dat er een verdrag tussen alle Rijnoeverstaten voor werd gesloten. De Rijn is heden ten dage als verkeersader nog altijd heel belangrijk en met de tegenwoordige vervoersstromen waarschijnlijk de belangrijkste verkeersader van Europa.
Al na de langdurige stremming vanwege de calamiteit met de Excelsior in Keulen is dit gebrek aan de orde gesteld.
De toestand waarin we nu zijn terechtgekomen bewijst duidelijk dat er in Duitsland niets aan is gedaan om bij calamiteiten sneller op te kunnen treden.
De houding van lijdzaam afwachten door de Rijnvaart is dan ook totaal onbegrijpelijk.
Stel de Duitse staat maar aansprakelijk voor de geleden schade, om te beginnen voor de periode vanaf het afkondigen van de stremming tot aan ten minste het moment dat met vrijmaken van het vaarwater is begonnen. Bovendien is er ook nog het CMNI-verdrag dat de mogelijkheid tot aansprakelijk stellen van de vervoerder opent.
Dek je maar in als vervoerder.
De CCR heeft er toch geen enkele moeite mee om allerlei eisen de veiligheid betreffende aan de vervoerder te stellen. Reden hiervan zou zijn dat onveiligheid de vrije scheepvaart volgens de Akte in gevaar kan brengen en dat mag onder geen beding voorkomen.
Van vrije scheepvaart is nu helemaal geen sprake, dus dient de CCR de Hoge Verdragsluitende Partijen daarop aan te spreken en een verplichting op te leggen orde op zaken te stellen, desnoods met dwangsommen.
We hebben toch volgens de Akte van Manheim Rijnvaartrechtbanken. Laat de CCR nu maar eens het belang van de Akte echt aantonen en dienovereenkomstig handelen.
Als er nu weer niets gebeurt dan heeft de Akte zich zelf overleefd en kan de CCR naar huis en laat het verder dan maar over aan de Europese Unie.
Niet dat er dan wel iets verandert maar dat is nu kennelijk ook niet het geval.
Bestuur ASV
