Eindelijk is het 8 november. Wie is er niet meegesleurd in de strijd tussen de twee bejaarde, over straat rollende presidentskandidaten in Amerika? Vandaag wordt beslist wie de komende vier jaar de president van de VS is: de steenrijke kwajongen (70) Donald Trump of de voormalige First Lady Hillary Clinton.
Sommigen van jullie weten al wat de uitslag is. Niet omdat je beter bent geïnformeerd maar omdat je deze krant later leest. In zekere zin ben je dus minder goed geïnformeerd. Maar vaststaat dat ik geen idee heb hoe het afloopt als ik dit schrijf. Mijn voorspelling over de uitslag van het Brexit-referendum was zo faliekant fout dat ik de goden niet nog eens zal verzoeken en me onthoud van een wat hoogmoedige voorspelling over de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen.
Waarom begin ik er hier dan over? Er is iets aan de hand in de Amerikaanse samenleving waardoor ik moest denken aan de laatste grote acties in de binnenvaart in 1993. Ik hoorde een man op de radio wiens vrienden op Clinton stemmen maar dat hij op Trump stemt, durft hij ze niet te vertellen omdat ze zich dan van hem af zullen keren. Vriendschappen storten in, families vallen uiteen en de tegenstanders staan tegenover elkaar met een grimmigheid zoals niemand zich bij enige vorige verkiezing kan herinneren. En wie er ook gekozen wordt, de berokkende schade in de onderlinge relaties wordt niet zomaar ongedaan gemaakt.
In ’93 gingen in de binnenvaart vaders en zoons met elkaar op de vuist over de keuzes die gemaakt moesten worden over hoe de binnenlandse binnenvaart de toekomst in zou gaan. Zou Amerika iets kunnen leren van onze toerbeurtperikelen? In de binnenvaart kreeg uiteindelijk iedereen z’n zin, al werden de voorstanders van de toerbeurt een paar jaar aan het lijntje gehouden en uiteindelijk vijf jaar later alsnog met een kluitje in het riet gestuurd. Toen was er al zo veel water door de Rijn gestroomd dat het niet langer leidde tot knokpartijtjes, al waren er nog wel wat schermutselingen links en rechts.
Zoveel tijd hebben ze in de VS niet, want over vijf jaar zijn die twee deugnieten 73 en 75. Reagan was 77 toen hij het stokje overgaf aan Bush. Er is daar trouwens geen hogere macht (al denken sommigen van wel) die tijd kan rekken totdat de gemoederen gesust zijn.
Stiekem blijf ik nieuwsgierig naar wat er had gebeurd als Oom Donald in het Witte Huis was beland. Misschien hadden zijn slimme neefjes Kwik, Kwek en Kwak het roer overgenomen.
