Na publicatie van het verhaal van Marianne Vos (‘Van timmerman tot schipper’) over haar man Patrick die na een omscholingstraject maar geen baan kon vinden in de binnenvaart, kwamen meerdere reacties bij de redactie binnen. Zoals deze ingezonden brief van René Kant die een vergelijkbare ervaring heeft.
Sterk en zeker kwam ik uit een periode van revalidatie en reïntegratie. Klaar voor een baan in de nautische sector. Daar had ik volgens verschillende testen de meeste ambitie voor. Alleen, die zoektocht naar die nieuwe baan duurt al anderhalf jaar. Helaas mogen mijn motivatie en inspanningen er niet toe leiden dat ik een carrière kan starten in de binnenvaart.
Waar komt die liefde voor het water vandaan? Daarvoor zijn twee belangrijke redenen aan te wijzen.
Allereerst ben ik van jongs af aan al een verwoed watersportliefhebber. Altijd was ik op het water. En nog steeds. Tegenwoordig vis ik met mijn sportvisbootje op de Waddenzee. Daarbij vind ik de vrijheid erg prettig die hoort bij het beroep. Dit heb ik in het verleden als internationaal vrachtwagenchauffeur ook ervaren.
In oktober 2010 kreeg ik de opdracht van mijn re-integratie coach om vacatures te zoeken waarop ik zou kunnen solliciteren. Daar zaten er een paar bij uit de binnenvaartsector. Na een telefoontje kreeg ik gelijk een positief antwoord: ‘Ga eens een paar dagen mee. Dan kun je zien wat het werk inhoudt.’ Dat was niet aan dovemansoren gericht. Mijn eerste reis was met een tanker van 110 meter op de Rijn door het gebergte naar Mannheim. Ik heb mijn ogen uitgekeken en de sfeer geproefd aan boord. Hier voelde ik me thuis. Dit wil ik.
Een dienstboekje aanvragen was de eerste stap en daarna de keuring doorstaan. Al snel een vervolgreis afgesproken. Met als doelstelling om daadwerkelijk met de jongens mee te werken aan boord. Dat is me heel goed bevallen en ik ben er dan ook zeker van geworden dat een functie in de binnenvaart zeker past bij mijn persoonlijke situatie.
Mijn zoektocht ging nu echt beginnen… Netwerken en solliciteren, daar kun je natuurlijk je werk mee vinden. Mijn brief en CV op en top geschreven. En opsturen maar. Natuurlijk zijn er bedrijven waar je antwoord van krijgt en soms hoor je helemaal niks. Heb zowel telefonische als persoonlijke gesprekken gehad en allemaal als positief ervaren. Maar, helaas geen beschikbare plek.
Van de een hoor je dat leeftijd geen rol speelt. De ander vindt je te duur. Tja, ik ben geen achttien meer. Ik ben namelijk 41 jaar. Dit brengt natuurlijk wel de nodige werk- en levenservaring met zich mee. Bovendien, als ik ergens voor ga, maakt het mij niet uit of ik het leer van iemand die jonger is dan ik, of juist van iemand die ouder is. Uiteindelijk gaat het er toch om dat je een vak goed leert en dat de omgang tussen ‘leerling’ en ‘meester’ saamhorig is. Tegenwoordig moeten we toch tot ons 67e werken. Dan heb ik nog 25 jaar te gaan en kan er nog een hele mooie carrière in de binnenvaart voor mij zijn weggelegd.
Blijf jezelf en in je doelen geloven.
René Kant,
Breezand
Wilt u reageren? Mail dan naar de redactie.
