Een collectieve droom moet uitkomen [Steken onder water]

Vroeger ging je de Koningin een brief schrijven als je jezelf nog zieliger vond dan alle anderen. Welke idioot wil een bus met de Koninklijke familie rammen, en dan ook nog het leven van een heel stel andere mensen in de vernieling rijden, om de (waarschijnlijk – de zaak is nog in onderzoek bij 250 rechercheurs) egocentrische reden dat het leven wat tegen zit? Als Karst T. (‘In naam van Oranje’ is een liedje van de groep ‘Duo Karst’) niet was ontslagen een paar weken geleden, zou hij waarschijnlijk geen aanslag hebben willen plegen op de Oranjes. Dus in een groter verband geplaatst is deze dwaas waarschijnlijk zelf slachtoffer geweest van de economische crisis, en uiteindelijk zijn ook zijn slachtoffers dat dan.
Reden genoeg om op te passen dat we de gevolgen van de crisis niet moeten onderschatten. Nou hebben in de binnenvaart niet zo gek veel mensen de neiging dat te doen. Maar de reactie om ‘elkaar de schuld te geven’ steekt af ent toe lelijk de kop op.
Dat in Nederland ondernemers in het zadel worden geholpen vanuit de filosofie dat ondernemerschap de hele samenleving goed doet, dat geld moet rollen en dat de economie gesmeerd wordt door kredietverlening, betekent niet dat Nederlanders hun markt willen beschermen. Het betekent zelfs niet dat Nederland z’n ondernemers beschermt (dan zou je toch eerder denken dat hen wordt afgeraden om grote bedragen te lenen).
Belgische ondernemers vinden dat Nederland de eigen markt beschermt met het plan om de staatsgarantie op te rekken teneinde ondernemers weer een beetje lucht te geven. In eerste instantie begrijp ik die reactie wel. Als je zelf leeg ligt en je ziet Nederlandse schepen varen, dan zoek je een reden daarvoor. Het zou echter zomaar kunnen dat er veel meer schepen in Nederland stilliggen dan in België.
Een cabotageverbod in België zou natuurlijk voor Belgische schippers wel leuk zijn, maar ook wel heel erg retro en zeer onwaarschijnlijk. Zeker nu Kantoor Binnenvaart erin is geslaagd de (internationale) gelederen weer te sluiten. In Nederland is gekozen voor een veel ingewikkelder route naar een nieuw evenwicht. Een drietrapsraket. Eerst voorkomen dat te veel ondernemers tegelijkertijd in paniek raken (door de betalingsdruk van de ketel te halen), dan een deel van de vloot stilleggen en vervolgens de hele zaak Europees (vlot) trekken.
Het zou een historisch unicum zijn als het lukt door onderlinge afspraken en solidariteit de capaciteit te reduceren en de vrachtprijs op te drijven. Een collectieve droom die al leeft sinds er binnenvaart bestaat. Soms gebeurt het onvoorstelbare. Dat werd helaas op Koninginnedag bewezen.