Wie heeft het nog over groen? The sky is blue, the ocean is blue and seen from the universe, our planet is blue. Waar hebben we het over? Over ‘the blue economy’. Dat is belangrijk nu de binnenvaart voortaan door het leven gaat als ‘The Blue Road’. Daar is over nagedacht. De ‘Blue Economy’ is de overtreffende trap van een groene economie. ‘Groen‘ streeft naar minder schade aan het milieu. ‘Blauw’ gaat verder. Niet ‘minder slecht’ maar goed. Hogepriester van de blauwe economie is Gunter Pauli (1956), een Vlaamse ondernemer die Zero Emissions Research and Initiatives (ZERI) opzette, een VN-instituut dat duurzame productiemethoden bevordert.
Een hogepriester inderdaad. Het klinkt namelijk eng dogmatisch als de principes worden ontvouwd: duurzame ontwikkeling moet met wat lokaal ter beschikking is en de gezondste producten moeten de goedkoopste producten zijn. Er ‘moet’ dus van alles. Op zich wel goeie principes hoor, daar niet van, maar we hebben ons de laatste halve eeuw lekker vrij gevochten uit benauwende betutteling; dus is het maar de vraag of we toe zijn aan nieuwe dogma’s.
Ook zonder die religieuze saus is de blauwe economie de moeite waard. Een Amerikaans bedrijf produceert een natuurlijke vervanger voor het onwijs veel gebruikte en nauwelijks afbreekbare polystyreen door landbouwafval te bewerken met schimmeldraden uit paddenstoelen. 3 procent duurder. Te duur? Nu wel. Voor een kubieke meter polystyreen is 43 liter olie nodig, dus als de olieprijs verder stijgt, wordt het aantrekkelijk. Maar kan het ook al die synthetische rommel vervangen? Dat is niet langer de vraag; het moet. Dat is de ‘Blue Economy’ aan het werk. Het vrijblijvende is er een beetje af. Vriendelijk voor het milieu is niet meer goed genoeg, het moet ‘goed voor het milieu’ zijn.
Ik vind het van lef getuigen om je daaraan te committeren. Want de binnenvaart is nog niet goed voor het milieu, hooguit relatief goed in vergelijking met andere transportwijzen. De initiatieven van ondernemers met schepen die overtuigend minder belastend zijn voor het milieu vind ik steengoed, en dat vind ik dus ook van ‘The Blue Road’. Voortaan laat deze sector niet meer zien wat ze heeft gepresteerd, maar wat ze gaat presteren. Dus we nemen ‘the blue road’. Het is een lange weg (long ánd winding) maar er is geen andere. The sky is the limit, and blue.
