Of ik een paar uurtjes beschikbaar had om een ondernemingsraad bij te staan? Ja, natuurlijk, leuk!
Tijdens een eerste gesprek zit ik aan de koffie met Cor, de secretaris van deze OR, en we bespreken kort het huidige pensioen en een voorstel voor het nieuwe pensioen. Hij vertelt over de gevoerde procedures en komt aan bij de opdracht: “Eigenlijk gewoon voor de zekerheid”, zegt hij. “Uw rapport verdwijnt vermoedelijk direct in de la, maar het is nu eenmaal onderdeel van het spel dat gespeeld moet worden.”
“U onderzoekt of mijn werkgever het goed heeft gedaan en u bekijkt of de verzekeraar goed op ons pensioen gaat passen. Daarnaast kijkt u naar het rapport van een collega-pensioenadviseur. Verbeteringen, aan- of opmerkingen zijn uiteraard welkom, maar verwacht er niet te veel tegen te komen.”
Vier dagen later kan ik aan de slag en ik verbaas me direct over de enorme hoeveelheid aan stukken. Ik lees me vluchtig in, probeer een eerste indruk te krijgen van het bedrijf en wie wat gedaan heeft. En waarom het zo gedaan is…
Met een enorme kan koffie naast me begin ik bij de uitgangspunten van de werkgever: wat heeft dit bedrijf beoogd met de nieuwe regeling? In de notulen van de OR en in e-mails kom ik een betrokken werkgever tegen, die voorrang wil geven aan een uitstekend pensioen voor alle werknemers. Dit nieuwe pensioen is eigenlijk veel beter dan de oude regeling.
En na de lunch is het de beurt aan het werk van de eerste pensioenadviseur: het inlezen in zijn documenten. De gevolgde stappen, de analyse en het uiteindelijke advies zijn onberispelijk. Er staat geen komma verkeerd en er is duidelijk zorg besteed aan de leesbaarheid.
Vervolgens ga ik over naar de offerte van de verzekeraar, wat een logisch gevolg moet zijn van het advies. Ook dit klopt tot in de puntjes; de gemaakte keuzes zijn helder en reproduceerbaar. Een stukje verder kom ik bij transparante en duidelijke kosten terecht, waarbij ik veel winst zie ten opzichte van vroeger. Ik heb er inmiddels flink wat werk inzitten en zoek naar gebreken, maar kan niets vinden.
Op kantoor bij Cor bedankt hij me voor het werk. Mijn rapport bevestigt zijn eerdere gedachten, het is goed zo. Er hebben inmiddels vier partijen naar gekeken, veiligheid staat bovenaan.
Het enige wat er eigenlijk niet in staat, is het gesprek met de werknemers, vertel ik hem. “Dat”, zegt Cor terwijl hij mijn rapport in een kast legt, “hoort thuis bij de afdeling H&R en behoort niet tot ons domein.”
Met een onbevredigd gevoel ga ik huiswaarts.
