De ramp met de Waldhof kent vele tragische kanten. Twee opvarenden zijn om het leven gekomen. Dat alleen al is een niet te verteren gebeurtenis.Dan praat je over mensenlevens en over het leed van nabestaanden. De rest valt daarbij in het niet. Al is de materiële schade immens. En het leed dat daarmee samenhangt voor veel schippersgezinnen al evenzeer.
Een klein sprankje vreugde te midden van de ramp is toch wel de redding van een opvarende de bemanning van het koppelverband onder een Nederlandse schipper, het kvb. “Amethyst”. Voor de leek die ik ben een spectaculaire actie, waarvoor hij en de bemanning van dat verband oneindig veel lof dient te krijgen. Ook al vonden ze het zelf noga l”een makkie”.
Tragisch is natuurlijk ook dat al zoveel schepen en hun opvarenden door het ongeval gedwongen vast liggen achter de plek waar het allemaal gebeurde. Niet alleen op de Rijn maar ook op de zuidelijke zijrivieren zoals de Main. Hopeloos in de val. Dan gaat het in de meeste gevallen over persoonlijk geldelijk leed waarvan de gevolgen nog lang te merken zullen zijn. Juist aan wat het begin lijkt van een opleving in de binnenvaart.
En een rechtgeaard schepeling wil niet stilliggen, die moet varen! De onzekerheid wanneer de blokkade zal zijn opgeheven is diepvretend. Daarbij komt de welhaast gekmakende gedachte dat een beetje schipper heus wel zonder brokken de tocht langs het wrak bergafwaarts kan maken en in ieder geval aandurft. Dan zijn het al snel die hoge heren met hun vette walbaantjes en vaste inkomens die zonder enige nautische kennis wel zullen uitmaken welke risico wel en welk niet genomen kan worden. En die doen dat – zeker weten – nooit goed.
Toch begint de hoop nu te gloren dat binnenkort het besluit zal vallen dat weer gevaren kan worden.
Dan is de gevaarlijke lading uit de Waldhof en zal het schip hetzij worden weggehaald, weg van die ellendige plek, of iets verder uit de vaargeul worden gesleept, zodat de scheepvaart kan passeren.
Dan zal zich een indrukwekkende armada in beweging zetten als zo’n 4 tot 500 schepen de afvaart zullen hernemen.
Maar dat is dan ook het moment waarop de binnenschippers hun verantwoordelijkheid zullen nemen.
Dat zij niet allemaal tegelijk de trossen los gooien, dat zal duidelijk zijn. Er is tenslotte wel de nodige regie die al dat gedoe letterlijk en figuurlijk in goede banen hoopt te leiden.
Maar menig schipper zal zijn frustratie moeten onderdrukken dat hij die langer vastlag dan zijn collega concurrent, toch pas later kan vertrekken. Waar niemand op zit te wachten is dat het ene ongeval het ander uitlokt. Ongelukken op de weg zijn schering en inslag. Dat zal op het water niet gebeuren.
Het is een duivelse pech waar de schippers mee te maken hebben. Met z’n allen. Niemand heeft hierom gevraagd. Solidaire pech dus. En dat er binnen die pech sommigen toch nog een klein voordeeltje hebben boven anderen, tja dat zij dan maar zo.
Dick van den Broek Humphreij
EVO
