Motorschip Aldemarin is van oorsprong een Duits schip, 733 ton, 67 meter lang en 7,04 meter breed. In 1973 of 1974 kwam het in Nederlandse handen. Nu is het vaartuig van bouwjaar 1953 van echtpaar Ooms. Vanavond hebben ze een avondje vrijaf, de Aldemarin ligt voor sluis Weurt.
Maar de volgende middag moet er alweer “een beetje raapschroot voor België worden geladen”, zegt Robertino Ooms (42). Negentien jaar
Bespiegelingen op de sluis
Frank Antonie van Alphen struint rond op sluizen en in havens en stapt aan boord bij een willekeurig schip. Maar wel één met een verhaal.
vaart hij samen met zijn vrouw Jolanda. “Maar we hebben wel een periode gehad dat we er een beetje genoeg van hadden. Vooral toen de jongens naar het internaat moesten. Ik had het eigenlijk allemaal wel gezien”, zegt schipper Ooms.
“We zijn echt al overal geweest: op de Donau, de Elbe – richting Bremen ook, maar niet zo vaak – veel de Main op. We wilden de zaak eigenlijk omzetten naar de weekenden vrij varen, toen we een huis hadden gekocht. Om een beetje vrije tijd te hebben. Maar we zijn er eigenlijk nooit aan toe gekomen om dat concreet te maken. Mijn oudste zoon komt snel weer naar boord – hij doet examen nu. Hij wil dolgraag varen.”
In tegenstelling tot de oudste (Hans, 16), wil de middelste (Martijn, 14) niets van het vak weten. Sterker nog: die heeft niet eens zin om in de vakanties naar boord te gaan. Varen wilde hij niet, “maar wel rechercheur worden, toen weer kok en toen weer piloot”, zegt zijn moeder. De jongste telg heet Rick (11) en zit nog op de lagere school. Net als zijn oudste broer ziet hij wel wat in dat varen.
Hattem
Vader en moeder Ooms hebben elkaar tijdens het ‘schipperskamp’ in Hattem ontmoet. Dit jaar wordt het voor de 52e keer georganiseerd. Robertino Ooms: “Vier- of vijfentwintig jaar geleden zijn ze daar ‘walscholen’ toe gaan laten.” Dus van alleen schipperskinderen is geen sprake meer. “Vroeger heette het Nationaal Kamp voor Schipperskinderen. Nu heet het gewoon Nationaal Kamp. Het aantal schipperskinderen is laag tegenwoordig. Onze jongens gaan nu weer mee naar Hattem.”
“Als kind gingen wij ook al daar naartoe”, zegt Jolanda Ooms (40), wiens meisjesnaam Van den Berg is. Het kamp bevindt zich middenin de bossen. “Een jaar of zes geleden hebben ze daar de boel vernieuwd. Er is een amfitheater gebouwd, met een toneel met decor, alles d’r op en d’r aan.”
Robertino en Jolanda Ooms. (foto Manon Bruininga)
Mogen we de woorden van de schipper geloven, is het niet alleen maar leuk en gezellig voor de kinderen. Een volwassene wil zijn jeugd ook nog wel een keer ophalen op kamp. “Ik ben zeven keer mee geweest”, zegt Robertino. “We hebben verschrikkelijk veel lol gehad.”
Zelfs met drie of vier uurtjes slaap per nacht. Het is tenslotte vakantie. En op een echt vakantiekamp hoor je nou eenmaal weinig te slapen. Die lucifers waarmee het kampvuur aangestoken wordt, zijn ook goed te gebruiken als stokjes om de oogleden omhoog te houden. Weer lekker uitgerust aan boord komen heet dat dan. Als je maar plezier hebt. Want daar ontbreekt het nog wel eens aan, als je schipper bent in deze moeilijke tijden.
