Aart Sijbrands werd op 3 oktober 1926 geboren te Rotterdam bij de watertoren aan de Oude Plantage aan boord van het sleepschip Hardi. Dit jaar voer hij nog met de Holland-Amerika Line naar de Noordkaap. Een paar dagen vóór hij 86 zou worden, overleed hij plotseling in het Albert Schweitzer Ziekenhuis te Dordrecht.
Na een schoolperiode in Vreeswijk voer Aart bij zijn ouders op de Hardi. In 1944 werd dit schip gebombardeerd. Amper twee jaar na de bevrijding van Nederland vertrekt Aart als dienstplichtig soldaat naar Indonesië om bij politionele acties te worden ingezet – zoals Nederland dat noemde. Hij kwam echter terecht in een guerrillaoorlog. In 1949 kwam hij terug; veel van zijn lotgenoten niet. In het naoorlogse Nederland begreep niemand wat die jongens op Sumatra en Java hadden meegemaakt. Deze ‘bagage’ heeft Aart altijd met zich meegedragen en zijn persoonlijkheid gevormd. Voor zijn inzet als soldaat van het 4e Bataljon Garderegiment jagers kreeg Aart het ereteken voor orde en vrede, met gespen 1947, 1948 en 1949.
Hij ging varen, trouwde in 1960 met Tiny van de Graaf en stapte na negen jaar aan wal om als scheepsexpert bij van Pelt & Co te functioneren. Na zeven jaar vonden Aart en Tiny dit welletjes en gingen ze zelfstandig verder als Taxatie & Expertise Bureau Sijbrands.
Eenmaal de pensioenleeftijd bereikt ging het echtpaar langszij de Oude Maas in Zwijndrecht voor anker. Tussen vakanties door met voorkeur voor het Schwarzwald, sport, spel, humor en zijn tuin, was Aart dertien jaar lang een gedreven penningmeester in de reüniecommissie van zijn onderdeel. Door deze betrokkenheid reisden ze samen vele malen naar Schaarsbergen om met de Indonesië-veteranen te herdenken en een krans voor de gevallenen te leggen.
In Aarts hart was plaats voor vriendschap. Humor en ondeugendheid waren zijn ‘wapens’. Hij genoot van een praatje ‘in het gangboord’. Het hield hem op de hoogte, zelf was hij gesloten. Ingrijpende dingen bleven altijd bij hem. Op zijn woord kon je bouwen en hij was goudeerlijk. Een saluut voor een aimabel mens, Aart Sijbrands!
(Johan de Witte)
