Water is vanzelfsprekend altijd beschikbaar, althans in Nederland. Behalve erop varen kun je het ook drinken, het smaakt nergens naar maar het kan wel heel verfrissend zijn. Vooral als je dorst hebt.
Vorige week schreef het Financieele Dagblad over de tekorten in de drinkwatervoorziening in Nederland. Nieuwbouwwijken kunnen al niet meer rekenen op drinkbaar water uit de kraan. De industrie slokt te veel op en loopt zelf ook tegen tekorten aan. Tekorten aan water, wel te verstaan.
Wat een vreemde aftakeling van ons welvaartsniveau. Komt dit door de klimaatverandering? Nou, ja ergens wel maar het wordt niet duidelijk hoe dat in z’n werk gaat, tenminste niet in het artikel. Aan het weer kan het toch niet liggen, zou je denken.
Verder lezend blijkt dat – behalve geld dat schaars blijkt te zijn – dit vooral een probleem is omdat er nogal wat bureaucratische barrières zijn om nieuwe vergunningen te verwerven om meer locaties te exploiteren en meer drinkwater te produceren. Dus niet direct kratten met Spa Blauw inslaan, het is niet de natuur maar het zijn gewoon weer die brave overheidsdienaren die een vlotte watervoorziening blokkeren met hun regeltjes en richtlijnen.
Ambtenaren. Laten we eerlijk wezen; je moet er niet aan denken dat ze er niet zouden zijn. Nou, heel even dan, zei Wim Kan in de zeventiger jaren.
Hetzelfde probleem speelt bij het elektriciteitsnet. De producenten kunnen kennelijk de vraag naar stroom niet aan. Dat heb je met al die elektrische autootjes die het stroomnet leegtrekken. Maar zeg, straks hebben we geen water meer en staan we met onze dure e-car ook droog. Wat is dit voor een bananenrepubliek aan het worden?
Het zou simpel moeten zijn. Als de vraag stijgt en het aanbod niet toereikend is, geldt de harde economische wet dat het product zo duur wordt dat de vraag afneemt en er vanzelf weer een nieuw evenwicht ontstaat.
Zo simpel is de vrije markt helaas niet. Hein Pols, tot 2003 directeur van de NPRC, legde uit dat hoe groot zijn coöperatie ook zou zijn, het behouden van een hogere, aanvaardbare (vracht)prijs in een vrije markt uiteindelijk onmogelijk blijkt, omdat er altijd een outsider is die het goedkoper doet.
Ik kijk al uit naar de Easy Jets en Ryan Airs die ons (waarschijnlijk illegaal) veel goedkoper wél water en stroom aanbieden. In die neergaande prijsspiraal gaan de bananen natuurlijk mee en kan de binnenvaart niet achterblijven. Dat is dan wel weer jammer. Maar ja, de klant is de grote winnaar en dat willen we toch allemaal? Misschien moeten we die vraag een keer serieus beantwoorden.
