Door een handgeschilderd bord worden we verwelkomd: come and enjoy livemusic @ the Orang Utan Bar, Monkey Island Resort. Thai Songs & Open Jam Session with Mr Tea. Met een speedboot zijn we gearriveerd op het eiland Koh Mak, onder de zuidoostkust van Thailand. Zestien vierkante kilometer groot is het vlakke eiland. We hebben een hutje in het Monkey Resort geboekt.
Ik drink een biertje in de Orang Utan Bar terwijl onze fotograaf op het strand foto’s maakt. Dat zal nog een harde dobber worden om de onkosten van deze reportage bij De Binnenvaartkrant te declareren. Een milde bries is opgestoken vanuit zee en waait door het café, dat alleen door een afdak tegen weer en wind beschermd wordt.
Bob Marley kijkt mij aan vanaf een poster. Uitspraken van deze al lang geleden overleden reggaester zijn bijna overal te lezen in de Orang Utan Bar. Dit is het domein van Mr Tea, hij treedt er niet alleen op – hij woont ook in het café. De Thaise muzikant vermaakt het publiek elke avond met livemuziek.
Smak geld
Wanneer er niet zo veel mensen aanwezig zijn, speelt hij vooral ingetogen, ragfijne liederen van eigen bodem. Als er meer toeschouwers zijn gooit hij het over een andere boeg en speelt hij veel reggaenummers. Zowel covers als liederen van eigen hand.
Mr Tea is klein van stuk maar een man met grote bedoelingen: hier gelden nog de wetten van love, peace and happiness. Maar hoelang de onschuld van dit paradijselijke eiland zal duren is nog maar de vraag. Het eerste reuzenwoonblok appartementen is al gebouwd. De burgemeester van Koh Mak heeft een flinke smak geld van de overheid gekregen om het massatoerisme te bevorderen. Mensen als Mr Tea vinden dat maar niks. Op een klein podium staan zijn accordeon, een wat haveloos ogende versterker en ligt een viool. Het publiek zal genieten vanavond.
Verdwaalde reiziger
Langzamerhand druppelt de ene zonverbrande na de andere bruingebakken gast binnen. Een Amerikaan legt aan een Deens echtpaar uit hoe dom zijn videogames spelende landgenoten zijn. Zijn zogenaamde vrienden denken dat alle Aziaten nog steeds zonder elektriciteit in bamboehutjes leven.
Was het maar zo, zou je bijna denken. Maar dan had Mr Tea geen versterking voor zijn gitaar nu. De rastamuzikant zit, voor het concert begint, charmant aan te pappen met twee Noorse schoonheden die met vrolijk open ogen aan zijn lippen hangen. De wereld is goed vanavond. Er wordt Chang- en Leobier en een enkele flacon SangSom, Thaise whisky (eigenlijk rum) gedronken, een sandwich gegeten, een kaartje gelegd. En gepraat.
Zoals in elk café. Amerika, Noorwegen, Denemarken, Thailand en Nederland vinden elkaar in de conclusie dat Obama als president van de Verenigde Staten een hele verbetering is voor de wereld. De geglobaliseerde wereld komt steeds dichterbij. Vijf jaar geleden werd de toevallig naar Koh Mak verdwaalde reiziger nog bij de aanlegsteiger afgehaald met een scooter, om naar het bamboehutje te worden gebracht. Nu ligt er een verharde weg, zoeven auto’s langs de Orang Utan Bar en worden toeristen als wij van bijna elk gewenst gemak voorzien. Binnenkort arriveren ook hier ongetwijfeld de eerste prostituees. Net als op Koh Chang, het luidruchtige feesteiland naast Koh Mak. Maar laten we dergelijke deprimerende gedachten verdrijven met de deinende muziek van Mr Tea, voorlopig opperhoofd van de Orang Utan Bar.
Koud bier
Het concert kan beginnen. De Thaise vrouw die ons vanmiddag in haast perfect Engels aan de receptie ontving om ons van logies te voorzien, blijkt vanavond Mr Tea’s geluidsvrouw. Nu wil ik eigenlijk niks verkeerd zeggen over de vrouw in de rol van geluidstechnicus, maar zij weet geen oplossing voor het hardnekkig brommende snoer dat gitaar aan versterker koppelt. Maar na enig gerommel van de muzikant zelf verdwijnt de hinderlijke storing gelukkig als sneeuw voor de zon.
De receptioniste/geluidsvrouw blijkt dan wel minder vaardig in het oplossen van technische problemen, als stemmingsmaakster bewijst zij zich als uiterst bekwaam. Wanneer zij, in de rol van serveerster ditmaal, de gasten van een hapje en drankje voorziet, weet zij die flink op te zwepen met Mr Tea mee te zingen. 
Nieuwe gasten arriveren, worden tussen de al aanwezige gasten gepropt en zingen mee voordat ze het weten. Er wordt gezongen en gedronken en gegeten aan lange, zeer lage tafels waaraan de bezoeker alleen maar in kleermakerszit plaats kan nemen. Als je flink dronken wordt vanavond, zul je in ieder geval niet hard op de grond vallen.
Even maar een fles water bestellen, om de vochtbalans een beetje op orde te houden. Want het is hier tropisch warm op het eiland, zoals dat heet. Misschien is het wel een idee even het café uit te gaan om over het aanpalende strand de zee in te lopen. Voor een koele, verfrissende duik. Nou ja: verfrissend? Het water is dag en nacht lauwwarm van temperatuur. Wat je van het bier gelukkig nog net niet zeggen kan, dat achter de toog wordt bewaard in een zinken badkuip met smeltwater. De koelkast is even kapot.
Laat maar komen die vooruitgang, zult u zeggen, dan hebben we tenminste koud bier. Ik heb daar zo mijn twijfels bij. Dan maar snel opdrinken voordat de tropen in de fles slaat. Het is een gezellige avond vanavond. Boven mij hangt één van de stokoude ventilators kapot. De tijd hangt stil aan het plafond.
Vooruitgang
De volgende dag. Een gemene spijker steekt uit een van de lage tafels waaraan wij gisteren zongen en ik nu zit te schrijven. Was ik Amerikaan geweest, had ik de allereerste onzinnige rechtszaak op dit eiland aan kunnen spannen waarschijnlijk.
De Noorse vrouwen van Mr Tea liggen te zonnen op het strand. Wij blanken zonnen in Thailand het liefst op het heetste punt van de dag. Dan verbranden we tenminste lekker.
Mr Tea loopt de batterij op te laden voor het concert van vanavond. Hier wordt gewerkt onder het mom van festijn, zou kunstenaar Armando zeggen. De toerist zal het luieren noemen, zolang hij als vakantieganger niet zelf op dit eiland verblijft, maar thuis aan het werk is.
Wij zijn toeristen. Wij zullen Mr Tea en het eiland Koh Mak vooruitgang brengen. Koelkasten.
