Hoe succesvol ben je als je wilt falen en je slaagt daarin? Natuurlijk denk je daarbij al snel aan de oorlogvoerende partijen in het Midden-Oosten. Zo lang je elkaar wilt vernietigen, kun je geen vrede sluiten. Op een op het oog veel minder heftig toneel maar met veel meer impact stoppen oliemaatschappijen miljarden in de ontwikkeling van duurzame energie. Ook een vorm van het streven naar falen, want de fossiele brandstofindustrie is in handen van aandeelhouders die geen enkel belang hebben bij het stopzetten daarvan (duh). Er is een beweging gaande om met goedwillenden aandelen van oliemaatschappijen te kopen en zo een meerderheid te verwerven. Tot nu toe zet dat geen zoden aan de dijk.
Elk uur ontvangt de aardbol van de zon voldoende energie om de hele wereldeconomie een jaar van te laten draaien. Daar moet toch iets mee kunnen, zou je denken. De energie kan worden opgewekt door linksom of rechtsom zonne-energie te ‘vangen’ via windmolens of zonnepanelen.
Als je iets een goede ontwikkeling vindt, dan moet dat serieus geld kunnen kosten en als je hele bestaan bedreigd wordt, dan mag een oplossing zelfs een godsvermogen kosten. Geen illusies, dat vermogen komt pas beschikbaar als het water aan de lippen staat.
Je hebt gelukkig mensen die innoveren, de scherpe kantjes eraf halen, en er zijn natuurlijk subsidies, maar de achterliggende gedachte is altijd dat er wel winst gemaakt moet worden, want dat is leidend. Zo niet, misleidend: de opwarming van de aarde is een mooi argument om meer winst te maken. We zijn dol op win-winsituaties. Streven naar winst heeft ons immers welvaart en welzijn bezorgd. Zo lang er genoeg bronnen van fossiele brandstoffen zijn, zullen die goedkoper zijn dan de alternatieven, dus: geen zoden aan de dijk.
Raakt die klimaatverandering ons? Jawel, door extreme weerverschijnselen – tornado’s, absurd hoog of laag water in de rivieren, veel te natte of droge zomers en vieswarme winters – en natuurlijk die onvermijdelijke, voor de lage landen zo vermaledijde zeespiegelstijging.
Sommige politici spreken het verlangen uit naar vroeger. Meestal bedoelen ze dan een tijd die nooit heeft bestaan behalve in de fantasie van romantici, maar straks krijgen ze hun zin. Dan zijn de Nederlanders alleen nog bezig met de strijd tegen het water, zoals het allemaal begonnen is. Wauw, dus de geschiedenis is echt een cirkel? Helaas niet, want toen volstonden dijkjes van enkele meters. Tegen het einde van deze eeuw moeten die meer dan verdubbeld worden. Wel een mooie uitdaging voor onze wereldberoemde waterhuishoudingingenieurs. Het wordt immers tijd dat we zoden aan de dijk zetten.
