Het gesprek gaat niet makkelijk. Verre van dat. John, financieel manager, vale spijkerbroek en ongeschoren, is duidelijk niet gecharmeerd van mijn rapportage. Hij is uitgesproken onvriendelijk en arrogant. Af en toe neemt hij een slok koffie en kijkt mij daarbij fronsend aan. Hij vraagt soms of ik dat “echt wel zeker weet”.
Ik doe mijn uiterste best om niet te reageren en de boodschap rustig en duidelijk te brengen. Het is natuurlijk ook geen prettig verhaal; deze pensioenregeling deugt gewoon van geen kanten. Zo zijn sommige personeelsleden niet aangemeld bij de verzekeraar, zijn de salarissen al jaren niet aangepast aan het werkelijke niveau en ontbreekt iedere vorm van communicatie met de werknemers. Daarnaast, en dat is van groot belang, ik betwijfel of dit bedrijf niet gewoon thuishoort onder een verplicht pensioenfonds.
Na een kort uurtje krijg ik een slap handje van John. Ik maak mijn werk af, stuur hem een keurig rapport en mijn factuurtje. Op beide krijg ik geen enkele reactie. Na een aantal keren bellen en mailen geef ik het op. Hij belt mij wel als hij nog iets wil weten, hoor ik van de secretaresse.
Een tijd later kreeg ik toch een telefoontje: of ik niet langs wil komen. Alleen als het niet te veel moeite is en ik toch in de buurt ben, maar wel met enige spoed graag.
Ik stap met enige moeite over mijn ego heen en zit een paar dagen later bij dezelfde manager op kantoor. Ook in aanwezigheid van de eigenaar van het bedrijf, blijkt bij het voorstellen. Deze man neemt snel het woord, waarbij hij heel kort en duidelijk uitlegt dat er een dwingende aanschrijving ligt van een pensioenfonds, met een bijgaand verzoek om een inzage in het personeelsbestand.
Ik geef hem uitleg over de wet en de soms starre houding van pensioenfondsen. En ook dat ze vijf jaar pensioenpremie kunnen navorderen. De eigenaar schrikt zichtbaar, John kijkt onverschillig.
Met de opdracht de zaak uit te zoeken en zo nodig verweer aan te voeren ga ik aan de slag. We winnen de zaak uiteindelijk, na allerlei onderzoeken, lang duwen, trekken en met behulp van dure advocaten.
Bij een borrel kwam ik John onlangs weer tegen. Hij lachte vriendelijk en vertelde dat hij elders een nieuwe baan heeft. ”En sorry voor mijn gedrag toen. Ik zat niet helemaal lekker in mijn vel. En ik heb wellicht nog een klusje voor je, heb je tijd om binnenkort even langs te komen?”
Mwah…
